The Baseballs

Wauw wat een geweldige band: The Baseballs. Gisteren was ik samen met vrienden op het Parkfeest waar ze optraden. Ze waren de hoofdact van de avond en maakte die status ook zeker waar. De nummers die ze deden zijn zo bij iedereen ingeburgerd dat het hele publiek tijdens het optreden stond mee te zingen. Driekwartier lang heb ik me geen minuut hoeven vervelen. Deze Duitse band wist alle festivalgangers van jong tot oud mee te krijgen. Respect.

Juist het feit dat iedereen luidkeels meezong maakte het optreden tot een groot succes. Dit was Ben Saunders, Kraantje Pappie, The Asteroids Galaxy Tour en The Handsome Poets nog niet gelukt tijdens hun optredens. Al moet ik toegeven dat Kraantje Pappie en The Handsome Poets mijn hart ook wel een beetje gestolen hadden, maar toch konden ze niet op tegen The Baseballs.

Waarom vond ik juist deze band zo goed dan? Het was niet zo zeer omdat ze zo goed zongen, maar juist het feit dat ze anders zijn dan alle anderen. Ze leven eigenlijk nog in de jaren '50. De tijd van torenhoge vetkuiven en leren jasjes. Qua muziek, uitstraling en performance lijken ze afkomstig uit de film Grease. Alle andere artiesten van de avond zien er uit zoals wij er allemaal bijlopen, The Baseballs niet. Dat maakte ze juist zo goed en opvallend. Ze coveren wel nummers van andere artiesten (hierdoor kon iedereen ze ook meezingen), maar geven er echt een eigen draai aan. Iedereen stond uit z'n dak te gaan met de Duitse band, die zelfs een woord je Nederlands kon. Het Is Een Nacht van Guus Meeuwis met een Baseball tintje was het liedje waarmee ze alle harten van de aanwezige Nederlanders veroverde. Good Job Guys!