Een Graefectionistische wasbeurt

Voordat ik mijn rijbewijs behaalde hadden we thuis 2 auto's die automatisch schakelde. Mijn vader en moeder vonden het belangrijk dat ik het schakelen niet zou verleren en kochten een nieuwe schakelauto. Het werd een sportief model, namelijk een witte Mazda 2 Bifuel.

Voorwaarde voor dat ik deze auto mee mag nemen is dat ik de benzine (het gas) betaal en dat ik hem eens in de zoveel tijd een keer een schrobbeurt geef. Ik hield me aan de gemaakte afspraken en ging gewapend met een emmer, spons en stofzuiger aan de slag. Na een half uur zwoegen op de buitenkant wist ik al dat ik NOOIT een witte auto zal kopen. Wanneer ik een auto een schoonmaakbeurt geef wil ik ook dat ieder vuiltje van de lak verwijderd is. Een auto is toch iets waar mensen op letten. Als jij in een vieze roestige bak rondrijdt geeft dat een ander signaal af dan wanneer jij in een glimmend exemplaar de weg op gaat. Dit is natuurlijk vooral van toepassing wanneer je voor je werk op bezoek gaat bij een klant. Het is geen gezicht als je in je mantelpakje uit een oude vieze krakbak stapt. Ik vind het getuigen van professionaliteit als zowel jij als je vervoermiddel er op en top uitzien.

Na 2 uur schrobben op de buitenkant kwam mijn vader kijken en zei hij: 'Ja maar zo goed poets ik de auto niet.' Argh fijn, hallo perfectionist. Hij gaf me uiteindelijk een flesje waarmee de dode insecten gemakkelijker van de lak te verwijderen waren. Ik had dus voor niks al die uren staan schrobben. Dat spul deed wonderen en na 3 uur (oeps) kon ik beginnen aan de binnenkant. Ook die zag er niet bepaald schoon uit. Ik kan daar natuurlijk niet snel met een doekje en stofzuiger overheen gaan. Alles moet 'spic en span' zijn. Dus na 4 uur zwoegen op dit witte blinkende voertuig heb ik besloten dat ik hem nooit, maar dan ook nooit meer van de buitenkant ga wassen. De binnenkant vind ik dan nog wel te doen. Maar het is gewoon onmogelijk voor een perfectionist als ik om een witte auto te wassen. Ik geef nog liever geld uit om hem door de wasstraat te doen. Gelukkig heeft mijn broertje inmiddels ook zijn rijbewijs en hebben we een nieuwe afspraak gemaakt: hij doet voortaan de buitenkant van de auto en ik de binnenkant.

Gisteren ging ik weer aan de slag met mijn emmer en stofzuiger om de binnenkant eens flink onder handen te nemen. Uiteindelijk was ik na een uur poetsen tevreden over het resultaat. Ik kreeg het compliment van mijn moeder dat de auto er als nieuw uitzag. Missie geslaagd en binnen een acceptabele tijd. De volgende keer ga ik het in drie kwartier proberen. Maar waarschijnlijk wordt het eerder een uur en een kwartier. Dit is typisch een geval van Graefectionisme.